Κρίση, ψευδαισθήσεις και η παγίδα των επιλογών

 

Τέσσερις δεκαετίες σχεδόν μετά τις υποσχέσεις για ελευθερία, ειρήνη και πρόοδο, η κοινωνία αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις και επαναλαμβάνει συχνά τα ίδια λάθη.

---

Ζούμε χρόνια κρίσης· όχι τον «έρωτα στα χρόνια της χολέρας», όπως έγραψε ο νομπελίστας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, αλλά μια περίοδο που μοιάζει με παρατεταμένη δοκιμασία αντοχών για την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, μια οικονομική αυταπάτη σηματοδότησε το τέλος μιας κουρασμένης και συχνά διεφθαρμένης μορφής εκδημοκρατισμού του συστήματος.

Το μεγάλο λάθος ξεκινάει με την ένταξη της χώρας στο ενιαίο νόμισμα μέσω παραπλάνησης των ευρωπαϊκών αρχών· κάτι που στο εγγύς μέλλον αποκαλύφθηκε και εξέθεσε τη χώρα σε διεθνές επίπεδο. Ποιος νοιάστηκε στην πραγματικότητα; Οι "μεγάλοι" ήταν σίγουροι οτι το νότιο άκρο θα γίνει ορκισμένο προτεκτοράτο τους. Ήταν μια κίνηση που αποδείχθηκε πως ήταν προς όφελος των «Πατρικίων». Ο μέσος πολίτης δεν αντιλαμβανόταν τι θα ακολουθούσε. Έτσι ξεκίνησε η απαρχή της οικονομικής καταστροφής. 

Πιστωτικές κάρτες, διακοποδάνεια και αυτοκινητοδάνεια ήταν το μοτίβο της εποχής, με τα πενηντάευρα να μοιράζονται σαν τραπουλόχαρτα. Παράλληλα, η ματαιοδοξία των ολίγων δεν σταμάτησε εκεί. Σχεδίαζαν ακόμη ένα ατόπημα που θα γέμιζε ακόμα περισσότερο τις τσέπες των βαθιά χωμένων στη διαφθορά. Τόλμησαν να προβάλλουν τη χώρα ως διεκδικήτρια της Ολυμπιάδας, σε μια χώρα όπου δεν υπήρχαν καν βασικοί δρόμοι και δίκτυα. Σκέφτηκαν να χτίσουν στάδια. Τι οξύμωρο! (Βλέπουμε σήμερα τι απέγιναν οι εγκαταστάσεις.)Οι υπερβολικές σπατάλες και οι λανθασμένες αποφάσεις στις υποδομές δεν ήταν μεμονωμένα γεγονότα· αποτέλεσαν τον προπομπό μιας βαθύτερης κρίσης, που κορυφώθηκε στα χρόνια της οικονομικής κατάρρευσης και αργότερα με την πανδημία. Αυτά τα γεγονότα μας θυμίζουν ότι η κοινωνία μας χρειάζεται σταθερούς θεσμούς, λειτουργικές υποδομές και συλλογική υπευθυνότητα, προκειμένου να αντέξει τις επόμενες προκλήσεις.

Ο οικονομικός εκτροχιασμός ξεκίνησε τα τέλη του 2008 έως το 2019, με μισθούς της τάξης των 550 ευρώ και ολική απαξίωση του ανθρώπινου δυναμικού. Ταυτόχρονα, η νέα απειλή κατά της ανθρώπινης ύπαρξης έκανε την εμφάνισή της. Εδραίωσε μια συλλογική ψυχική εξασθένηση, που κορυφώθηκε σε αναστολές, καθημερινούς φόβους και απώλειες. Ξεκίνησε το 2020 και υποτίθεται ότι θα υποχωρούσε σταδιακά έως το 2025.

Ωστόσο, όλα δείχνουν ότι το νέο έτος επιφυλάσσει ραγδαίες εξελίξεις, πρωτόγνωρα γεγονότα και ανατροπές που δύσκολα μπορεί κανείς να αγνοήσει. Οι απειλές από γειτονικές χώρες, οι ανθελληνικές πολιτικές πιέσεις και οι αδιάκοπες δημόσιες αντιπαραθέσεις φωτίζουν μια καθημερινότητα που θυμίζει τις αναταράξεις του 20ού αιώνα.

Η πτώση του Τείχους το μακρινό 1989 υποσχέθηκε στους Ευρωπαίους ότι ο πρώτος αιώνας της νέας χιλιετίας θα έφερνε περισσότερη αφθονία αγαθών, νέες κατοικίες, ίσο καταμερισμό εργασίας, βασισμένο στην αξιοκρατία, φροντίδα και ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη, ειρήνη και πρόοδο. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, φαίνεται πως πολλές από αυτές τις υποσχέσεις έμειναν ανεκπλήρωτες.

Οι συνεχείς πόλεμοι στην Εγγύς Ανατολή, οι ανατροπές καθεστώτων και η συστηματική απομάκρυνση ηγετών οδήγησαν την παγκοσμιοποίηση σε διαφορετική τροχιά. Η υπερβολική διόγκωση και συχνά άναρχη χρήση των μηχανισμών του κοινωνικού κράτους, η έξαρση τρομοκρατικών φαινομένων σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και οι μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών από την Ανατολή προς τη Δύση διαμόρφωσαν νέα δεδομένα και νέες προκλήσεις για τις κοινωνίες.

Την ίδια στιγμή οι επιτήδειοι εκμεταλλεύτηκαν τα θεμέλια της κοινωνίας – την οικογένεια, την πίστη, το αίσθημα του ανήκειν – για προσωπικό όφελος. Πλούτισαν, πολλαπλασίασαν την επιρροή τους και μετέτρεψαν την ενημέρωση σε εμπόρευμα, προωθώντας ιδέες και «αποκαλύψεις» ώστε να δικαιολογήσουν σημαντικά λάθη, αναζητώντας μια μορφή εξαγνισμού και άφεσης μέσα από επιφανειακές τελετουργίες, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Ωστόσο, πολλοί πολίτες που έζησαν τα γεγονότα γνωρίζουν καλά τις πραγματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες πορεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Δεν παρασύρονται από εύκολες εντυπώσεις και κατανοούν τη διαφορά ανάμεσα στην ουσία και την επίφαση. Παρ’ όλα αυτά, στην πράξη, φαίνεται η αστοχία εκλογής ισχυρών ανθρώπων που θα μπορούσαν να οικοδομήσουν ένα αποτελεσματικό κράτος.

Κι ενώ το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στρέφεται σε εντυπωσιακές φιέστες και μια καινοτομία στη διαφημιστική ρητορική του ψηφιακού χώρου που προβάλλεται ως κάτι που "πωλείται", η μνήμη για τους πραγματικούς ανθρώπους που πρόσφεραν στον τόπο υποχωρεί. Η δημόσια συζήτηση απομακρύνεται από την ουσία και γίνεται ευάλωτη στο θέαμα της τηλεμονομαχίας, αφήνοντας στο περιθώριο ικανούς που πραγματικά θα μπορούσαν να συμβάλουν σε ουσιαστικές ανατροπές.

Ίσως οφείλουμε, για το καλό όλων μας, να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας και να ανοίξουμε νέους ορίζοντες για την κοινωνία, με γνώμονα όχι μόνο την ατομικότητα και την προσωπική αποκατάσταση, αλλά και την ικανοποίηση των άμεσων αναγκών των πολιτών. Ο Έλληνας πολίτης πρέπει να έχει προτεραιότητα σε ό,τι χρειάζεται άμεσα: Παιδεία & Λειτουργικότητα.

Όταν ο σηματοδότης είναι κόκκινος, σταματούν οι πεζοί. Όταν υπάρχει διάβαση, σταματούν οι οδηγοί. Αυτοί είναι οι απλοί κανόνες που, όταν τηρηθούν, εξασφαλίζουν ομαλότητα στην κυκλοφορία. Με τον ίδιο τρόπο, μια κοινωνία χρειάζεται τους δικούς της “σηματοδότες” και τις δικές της “διαβάσεις”: τα εργαλεία και τα αγαθά που ρυθμίζουν τη ζωή μας και μας επιτρέπουν να κινούμαστε με ασφάλεια.

Για να υπάρξει πραγματική κίνηση —το πιο πρωταρχικό ανθρώπινο ένστικτο— χρειαζόμαστε ασφαλείς δρόμους, προσβάσιμα πεζοδρόμια,  καθώς και τήρηση της τάξης και της ασφάλειας.

Αυτή τη στιγμή, οι υποδομές υπάρχουν, αλλά δεν λειτουργούν σωστά. Άλλωστε, όλοι έχουν καταλάβει ότι στη χώρα ο παράγοντας τύχη είναι καθοριστικός. Οι δρόμοι υφίστανται, αλλά είναι ακατάλληλοι· οι οδηγοί υπάρχουν, αλλά η οδήγηση είναι επικίνδυνη · παραβιάζουν κάθε πρωτόκολλο οδικής ασφάλειας και απειλής κατα της ανθρώπινης ζωής — και δεν τιμωρείται κανείς. Τα κέντρα περίθαλψης υπάρχουν, αλλά οι ασθενείς δεν εξυπηρετούνται άμεσα, παρά μόνο ακολουθώντας σειρά προτεραιότητας.

Για να επιτευχθεί ψυχική υγεία, ο πολίτης πρέπει να νιώθει ασφαλής, να μπορεί να ονειρεύεται, να ψυχαγωγείται και να γεμίζει δημιουργικά τα σαββατοκύριακά του. Για να γίνει αυτό πραγματικότητα, απαιτείται ένα σοβαρό κοινωνικό κράτος, που να εξασφαλίζει άμεση πρόσβαση των πολιτών σε οργανωμένους χώρους ψυχαγωγίας και δραστηριοτήτων. Και όχι τα οχήματα να εχουν κατακλύσει τα πάντα και να αποτελούν τον μοναδικό τρόπο μετακίνησης. 

Ίσως είναι ώρα να επιστρέψουμε σε μια πιο ανθρώπινη σχέση με το περιβάλλον και την πόλη μας: λιγότερα καύσιμα, λιγότερη ρύπανση, περισσότερη κίνηση με τα πόδια. Μαθαίνετε στα παιδιά σας να περπατούν· έτσι χτίζουμε μια κοινωνία υγείας, σεβασμού και πραγματικής ελευθερίας.

Κωνσταντίνος Χουρίδης

Συγγραφέας - Εκπαιδευτής μαχητικών τεχνών και αυτοάμυας

Η κρίσιμη εφηβεία

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας για την αλλοίωση των νέων δεν είναι μόνο τα κινητά και τα social media.

Είναι κάτι βαθύτερο: τι οδηγεί τους νέους να χαθούν μέσα σε αυτά;

Πού οφείλεται η σταδιακή απομόνωση;
Γιατί απομακρύνονται;

Και τότε γεννιούνται οι πραγματικές ερωτήσεις:

• Ποιος κρίνει ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά;

• Ποιος κρίνει ότι οι έφηβοι είναι φυσικό να συμπεριφέρονται σαν βάνδαλοι;

• Ποιος κρίνει ότι οι έφηβοι δεν πρέπει να ακούν τον πατέρα ή τη μητέρα τους;

• Ποιος μπορεί να δει το μέλλον ενός παιδιού και να πει «όταν μεγαλώσει θα αλλάξει»;

Λάθος!

Αν δεν υπάρξει παρέμβαση, ο έφηβος θα γίνει νέος, ενήλικας, και θα κουβαλά μαζί του όλα τα ελαττώματα που δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα.

Αν δεν απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε παιδιά να χάνονται εκεί όπου νομίζουν ότι βρίσκουν καταφύγιο — στα κινητά, στις ουσίες, στην πορνεία, στις λάθος παρέες και, τελικά, σε παραβατικές συμπεριφορές.

Ο ρόλος του πατέρα:
Ο πατέρας είναι θεμέλιο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, της δύναμης, της πειθαρχίας και της αυτοεκτίμησης ενός εφήβου. Και όταν αυτή η παρουσία αποδυναμώνεται… το τίμημα το πληρώνει μόνο το παιδί. Ειδικά όταν ο πατέρας είναι εκπαιδευτής πολεμικών τεχνών, η καθημερινή καθοδήγηση και η συμμετοχή του παιδιού στην άσκηση προσφέρει πειθαρχία, αυτοέλεγχο και αίσθηση ασφάλειας απέναντι σε κακεντρεχείς ή αρνητικές επιρροές τρίτων.

Ο ρόλος της μητέρας:
Η μητέρα προσφέρει θαλπωρή, φροντίδα και συναισθηματική ασφάλεια — ένα είδος λιμανιού για τον έφηβο.

Στην εφηβεία — την πιο καθοριστική φάση της ζωής — τα παιδιά δεν χρειάζονται τον έναν ή τον άλλον γονιό περιστασιακά. Χρειάζονται και τους δύο. Καθημερινά. Σταθερά.

Διαφορετικά, ο νέος θα βρεθεί σε έναν κυκεώνα ανασφάλειας, χαμηλής αυτοπεποίθησης και αδράνειας, χωρίς πυξίδα για τη ζωή του. Η σωματική άσκηση, η πειθαρχία και η καθοδήγηση των γονιών είναι ζωτικής σημασίας για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της κοινωνίας και να μην παρασυρθεί από αρνητικές επιρροές.

Κωνσταντίνος Χουρίδης

Συγγραφέας - Εκπαιδευτής μαχητικών τεχνών και αυτοάμυνας

Η Αφανής Αξιοκρατία

 Πώς μπορεί να προχωρήσει ένας τόπος;

Πώς μπορεί να πάει ένας τόπος μπροστά, όταν μια κοινωνία δυσκολεύεται να στηρίξει τον ικανό, τον άξιο και τον δημιουργικό άνθρωπο;
Ζούμε σε μια εποχή όπου πολλοί αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικοί» και «αλληλέγγυοι», όμως στην πράξη συχνά κυριαρχεί η καχυποψία, ο φθόνος και η ζήλια απέναντι σε όσους προσπαθούν να εξελιχθούν και να προχωρήσουν.

Όταν ο διπλανός μας προοδεύει και καταφέρνει πράγματα, δημιουργείται αφθονία για όλους

Αντί η κοινωνία να ενθαρρύνει την προσπάθεια, την επιμέλεια και τη δημιουργικότητα, συχνά δείχνει ανοχή ή και θαυμασμό σε συμπεριφορές επιφανειακές, καιροσκοπικές ή πελατειακές. Έτσι, ο άνθρωπος που πραγματικά προσπαθεί να σταθεί μόνος του, με τη δουλειά και τις ικανότητές του, νιώθει συχνά απομονωμένος.

Ένα βασικό ερώτημα είναι το εξής: με ποιους μηχανισμούς εντοπίζει η κοινωνία τους ικανούς;
Πώς ακριβώς αναγνωρίζεται σήμερα ο άνθρωπος που έχει ικανότητες;

Μέσω της διαφήμισης και της δημόσιας εικόνας;
Μέσω βιογραφικών σημειωμάτων και συστατικών επιστολών;
Μέσω προσωπικών γνωριμιών και δικτύων;
Ή υπάρχει κάποιο ουσιαστικό, αξιόπιστο και δίκαιο σύστημα αξιολόγησης, που επιλέγει ή απορρίπτει με βάση σαφή κριτήρια;

Στην πράξη, οι μηχανισμοί αυτοί, είτε θεσμικοί είτε άτυποι, συχνά λειτουργούν με ασάφεια. Άλλοτε δίνεται υπερβολική βαρύτητα στην εικόνα και στην προβολή, και λιγότερη στην ουσία και στο πραγματικό έργο. Άλλοτε, οι αποφάσεις επηρεάζονται από προσωπικές σχέσεις και όχι από διαφανείς διαδικασίες. Έτσι, δεν είναι δύσκολο οι πραγματικά ικανοί να μένουν στην άκρη, ενώ να προωθούνται εκείνοι που ξέρουν απλώς «πώς να παρουσιαστούν» ή «πού να απευθυνθούν».

Σε αυτό προστίθεται και ένα ακόμη πρόβλημα: πώς ενημερώνεται ο πολίτης;
Πόσες πραγματικά αξιόπιστες πηγές έχει για να σχηματίσει γνώμη για πρόσωπα, θεσμούς, προγράμματα και ευκαιρίες; 

Πολύ συχνά οι πληροφορίες φτάνουν μέσα από εκπομπές ιδιωτικής τηλεόρασης ή τηλεπαιχνίδια που αποπροσανατολίζουν, αντί να παρέχουν σαφή και ακριβή εικόνα για πρόσωπα, προγράμματα ή κοινωνικά ζητήματα. Έτσι, η κρίση του πολίτη δυσκολεύεται να βασιστεί σε πραγματικά δεδομένα και η κοινωνία δεν μπορεί να αναδείξει σωστά τους ικανούς.

Συχνά, η πληροφόρηση φτάνει στον πολίτη μέσα από πρόσωπα που ήδη κατέχουν κάποια θέση και δίκτυα συμφερόντων. Όταν η ενημέρωση δεν είναι πλήρης, πλουραλιστική και προσβάσιμη σε όλους, τότε ο πολίτης δυσκολεύεται να κρίνει με αντικειμενικά κριτήρια ποιος είναι πραγματικά ικανός και ποια προγράμματα ή επιλογές έχουν ουσία.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται το «επιχειρείν». Πολλοί νέοι ενθαρρύνονται να ανοίξουν μια μικρή επιχείρηση, όχι πάντα με ουσιαστικό σχεδιασμό, αλλά με βασικό κίνητρο την ένταξη σε κάποιο πρόγραμμα επιδότησης. Η επιχείρηση ξεκινά με κρατικά χρήματα, συχνά χωρίς επαρκή κατάρτιση, χωρίς πραγματική στήριξη και χωρίς στρατηγική μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας.

Το αποτέλεσμα είναι συχνά προδιαγεγραμμένο. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η επιχείρηση αναστέλλεται ο χώρος αναζητά νέο ενοικιαστή, και τα χρήματα που διατέθηκαν καταλήγουν, άμεσα ή έμμεσα, ξανά σε ολίγους , για παράδειγμα στους ιδιοκτήτες ακινήτων που εισπράττουν τα ενοίκια, ενώ οι νέοι μένουν με χρέη και ψυχική φθορά.

Ας μην ξεχνάμε ότι τα χρήματα του κράτους δεν είναι αφηρημένη έννοια. Προέρχονται από δανεισμό και από τη φορολογία, άρα στην ουσία από τους πολίτες.  Όταν αυτά δεν επενδύονται σε σταθερές βάσεις, σε ουσιαστική εκπαίδευση και πραγματική στήριξη, τότε το βάρος μεταφέρεται στις επόμενες γενιές.

Συχνά ακούμε φράσεις όπως «ο ήλιος είναι για όλους», που υπονοούν ότι όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες. Στην πράξη όμως, αυτή η φράση λειτουργεί σαν πολιτική σκευωρία ή ως «καλυμμένη δικαιολογία» για να φανεί ότι υπάρχει ίσος ανταγωνισμός, ενώ η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Για παράδειγμα, στον αθλητισμό, όλοι οι αθλητές μπορούν θεωρητικά να δηλώσουν συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην πραγματικότητα όμως, οι κανόνες, η πρόσβαση σε προπονητές, υποδομές και φυσικά η τήρηση των κανονισμών δημιουργούν ένα περιβάλλον όπου μόνο ορισμένοι μπορούν να ανταγωνιστούν πραγματικά – και οι προνομιούχοι συχνά έχουν πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων. Με άλλα λόγια, η δήλωση ότι «όλοι μπορούν» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες, ή ότι οι καλύτεροι και ικανότεροι θα φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Το ίδιο ισχύει και στην κοινωνία. Αν οι μηχανισμοί αξιολόγησης και στήριξης είναι στρεβλοί ή μεροληπτικοί, η ισότητα ευκαιριών είναι στην πραγματικότητα ψευδαίσθηση.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο νέος που δοκίμασε να επιχειρήσει και απέτυχε, κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, χωρίς ένσημα, χωρίς δεύτερη ευκαιρία. Η αποτυχία δεν αντιμετωπίζεται ως εμπειρία μάθησης, αλλά ως «στίγμα» που τον ακολουθεί.

Αν πραγματικά θέλουμε να προχωρήσει ένας τόπος, χρειάζεται να επανεξετάσουμε τις αξίες που προβάλλουμε:

• πώς αντιμετωπίζουμε τον ικανό,

• πώς στηρίζουμε την υγιή επιχειρηματικότητα,

• πώς χρησιμοποιούνται τα δημόσια χρήματα,

• πώς ενημερώνεται ο πολίτης,

• και πώς εκπαιδεύουμε τα παιδιά να βλέπουν το μέλλον τους.

Χωρίς υγιή συνεργασία, αμοιβαία στήριξη, διαφανή ενημέρωση και σεβασμό στην προσπάθεια του άλλου, οι κρίκοι που αποτελούν την κοινωνική αλυσίδα δύσκολα θα μπορέσουν να λάμψουν.

Κωνσταντινος Ε. Χουρίδης

Συγγραφέας - Εκπαιδευτής αυτοάμυνας και πολεμικών τεχνών

Ο άνθρωπος και οι μικρές πράξεις που κάνουν τη διαφορά

 Αλληλεγγύη και πράξη – Ο σοσιαλισμός στην καθημερινότητα

Ο ειλικρινής και ανιδιοτελής ανθρωπισμός αποτελεί τον γνήσιο σοσιαλισμό. Η πρόνοια και η αλληλεγγύη δεν είναι απλώς θεωρητικές έννοιες, αλλά παράγωγα της ίδιας της ανθρώπινης φύσης, όταν δεν τις υποκινεί ιδιοτελές ή σκόπιμο συμφέρον, αλλά γνήσια μέριμνα για τον συνάνθρωπο.

Όταν μιλάμε για σοσιαλισμό εδώ, δεν εννοούμε κάποιο πολιτικό κόμμα ή ιδεολογικό ρεύμα. Ο σοσιαλισμός, στην ουσία του, πηγάζει από την ανθρώπινη φύση: είναι η τάση του ανθρώπου να φροντίζει τον συνάνθρωπο, να δείχνει αλληλεγγύη και να προνοεί για την κοινωνία. Ένα ιστορικά πετυχημένο παράδειγμα αυτού του είδους κοινωνικού οργανισμού είναι το Sozialstaat της Δυτικής Γερμανίας, ένα κράτος που, παρά το συντηρητικό πολιτικό πλαίσιο, κατάφερε να εφαρμόσει αποτελεσματικά κοινωνικά μέτρα, προστασία των αδυνάτων και ισονομία, δείχνοντας ότι η κοινωνική πρόνοια μπορεί να υπερβαίνει τα πολιτικά «χρώματα». Με άλλα λόγια, ο σοσιαλισμός εδώ δεν είναι κομματική ταμπέλα, αλλά πρακτική στάση ζωής και κοινωνική οργάνωση που δίνει προτεραιότητα στην αλληλεγγύη, την ισότητα και την προστασία των πιο ευάλωτων μελών της κοινωνίας.

Βέβαια, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι· δεν έχουν την ίδια σκέψη, ούτε τα ίδια κίνητρα ή τις ίδιες «καλές» προθέσεις. Στη φύση του ανθρώπου, η απληστία λειτουργεί συχνά ως ένα εσωτερικό «σύνδρομο» που δεν τον αφήνει να δράσει ανθρώπινα. Έτσι γεννιούνται η ανισότητα και ο παραλογισμός, και τότε ο δίκαιος άνθρωπος καταφεύγει στη δημιουργία νόμων και κανόνων, για να προστατεύσει την κοινωνία.

Κάθε φορά όμως που ο άνθρωπος, με τη σκέψη και την πράξη του, προσφέρει ένα χέρι βοηθείας, εκφράζει στην πράξη αυτό που ονομάζουμε σοσιαλισμό – όχι ως ιδεολογία, αλλά ως στάση ζωής. Όχι ως σύνθημα, αλλά ως καθημερινή απόφαση: άρνηση της εκμετάλλευσης, αντίσταση στην αδιαφορία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όλοι είναι – ή θα έπρεπε να είναι – ίσοι κάτω από την προστατευτική «ομπρέλα» του κοινωνικού κράτους, του πραγματικά ισχυρού, του κραταιού, που έχει ως στόχο να φροντίζει τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά του, ενθαρρύνοντας και στηρίζοντας τους ενεργούς και συνετούς, ενώ ταυτόχρονα περιορίζει την αδρανειακή ή εκμεταλλευτική συμπεριφορά εκείνων που αποφεύγουν τις ευθύνες τους ή εκμεταλλεύονται το σύστημα.

Στη φύση του ανθρώπου συνυπάρχουν η τάση για προσφορά και η τάση για προσωπικό όφελος. Όσο η σκοπιμότητα μένει ανεξέλεγκτη, τόσο η ανισότητα βαθαίνει. Όσο όμως ενισχύονται η εκπαίδευση, η αλληλεγγύη και η φροντίδα για τους πιο αδύναμους, τόσο διευκολύνεται η ανθρώπινη πράξη. Η παιδεία, για να έχει πραγματικό αντίκτυπο, πρέπει να είναι ελεύθερη και προσβάσιμη σε όλους, χωρίς οικονομικά εμπόδια.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν, όταν επιθυμούμε το καλύτερο για τους γύρω μας, για την κοινωνία και τα παιδιά μας, ποιο σύστημα θα ήταν πιο λειτουργικό και δίκαιο και ποιούς ανθρώπους θα μπορούσαν να εμπιστευθούν οι ελεύθεροι πολίτες για να αναλάβουν ένα τόσο βαρύ βορτίο ευθυνών. Το ερώτημα δεν είναι αφηρημένο· απαντάται στις καθημερινές μας πράξεις. Κάθε φορά που επιλέγουμε να σταθούμε δίπλα στον άλλον, κάνουμε τον κόσμο λίγο πιο δίκαιο και ανθρώπινο.

Κωνσταντινος Ε. Χουρίδης

Συγγραφέας - Εκπαιδευτής αυτοάμυνας και πολεμικών τεχνών

συμπεριφορά

 Μεσημέρι. Έφηβοι με τσιγάρα και εισπνευστήρες καπνού περιπλανιούνται στους δρόμους, κοιτάζουν γύρω τους οικοδομές και σπίτια, χωρίς προορισμό.

Στέκονται σε μια κατάσταση νιρβάνας, στη μέση του δρόμου, και αγναντεύουν το άπειρο. Αντιδρούν προκλητικά, πολλές φορές σαν να βλέπουν πρώτη φορά ενήλικες – ή ανθρώπους γενικότερα. Κι όταν είναι πολλοί μαζί, χλευάζουν τον οποιοδήποτε περαστικό με εκείνο το ειρωνικό ύφος που δεν είναι και λίγοι εκείνοι που θα ήθελαν να το «καμπυλώσουν».

Αναρωτιέμαι τι μαθαίνουν στα σχολεία. Για ποιο λόγο πηγαίνουν; Τι είδους εκπαίδευση τους προσφέρουν οι δάσκαλοι;

Ποιο είναι, τελικά, το νόημα της μάθησης; Να προσπαθούν να διαβάζουν τα δυσνόητα κείμενα των βιβλίων ή να μαθαίνουν πώς να συμπεριφέρονται στις κοινωνίες και στους δημόσιους χώρους; Η γνώση από μόνη της δεν αρκεί. Μπορεί κάποιος να έχει διαβάσει πολλά, αλλά να του λείπει η ενσυναίσθηση, η υπευθυνότητα ή η ικανότητα να σέβεται τους άλλους.

Οι νέοι πρέπει να κατανοούν ότι είναι νοήμονα όντα, με δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις· ότι μπορούν να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, να σχεδιάζουν δράσεις, να συμβάλλουν θετικά στον κόσμο γύρω τους.Τα βιβλία χτίζουν το μυαλό· η συμπεριφορά χτίζει τον άνθρωπο.

Η πραγματική εκπαίδευση δεν είναι μόνο να μαθαίνεις τι να σκέφτεσαι, αλλά πώς να ζεις με ευθύνη, σεβασμό και ανθρωπιά. Ένα παιδί με σωστό χαρακτήρα μπορεί να μάθει τα πάντα.

Ένα παιδί χωρίς παιδεία συμπεριφοράς, ακόμη κι αν έχει γνώσεις, δύσκολα θα μπορέσει να τις χρησιμοποιήσει σωστά.

Η πραγματικότητα δείχνει πως κάτι λείπει. Οι αξίες, ο σεβασμός και η υπευθυνότητα δεν καλλιεργούνται πια με συνέπεια. Οι νέοι μεγαλώνουν συχνά χωρίς καθοδήγηση, χωρίς όρια, χωρίς αίσθηση του τι σημαίνει να ανήκεις σε μια κοινότητα. Έτσι, η αδιαφορία και η επιπολαιότητα καταλήγουν να θεωρούνται φυσιολογικές στάσεις ζωής.

- Τις αργά απογευματινές ώρες, έφηβοι νεαροί συγκεντρώνονται συχνά σε διάφορα πάρκα αναψυχής της πόλης. Εκεί κάθονται σε παρέες, φωνάζουν δυνατά, χρησιμοποιούν απρεπείς εκφράσεις και, πολλές φορές, καταστρέφουν τα ξύλινα καθίσματα και τα κοινόχρηστα σημεία του δήμου – χώρους που προορίζονται για όλους τους πολίτες. Η εικόνα αυτή αφήνει μια αίσθηση αταξίας, παραμέλησης και έλλειψης σεβασμού προς το κοινό καλό.

Θα πρέπει, λοιπόν, να υπογραμμιστεί πως οι νέοι και οι έφηβοι χρειάζεται να καθοδηγούνται προς δραστηριότητες που καλλιεργούν το πνεύμα και το σώμα τους. Η αδιαφορία, η ασκοπία και η έλλειψη προσανατολισμού συχνά οδηγούν σε συμπεριφορές παραβατικές, σε άστατο τρόπο ζωής και, τελικά, σε κοινωνική περιθωριοποίηση. Είναι ευθύνη όλων –γονέων, κηδεμόνων, οικογένειας, σχολείου και κοινωνίας – να στηρίξουν τη νεολαία με θετικά παραδείγματα και ευκαιρίες δημιουργίας.

Υποχρέωση όλων είναι, όπου εντοπίζονται ύποπτες ή ανησυχητικές συμπεριφορές, να αναφέρονται. Στην εποχή μας συμβαίνουν απίστευτα πράγματα, που συχνά ξεπερνούν κάθε λογική.

Δεν αποδέχομαι πλέον τη φράση «παιδιά είναι» δεν πειράζει. Πειράζει — και μάλιστα πολύ. Αν πραγματικά θέλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας, ας φροντίσουμε γι’ αυτό έγκαιρα, με ενδιαφέρον, καθοδήγηση και όρια.

Το «ακαταλόγιστο» και το «απροσδόκητο» αποτελούν πλέον καθημερινά θέματα στα δελτία ειδήσεων. Η αδιαφορία και η ανοχή απέναντι σε προβληματικές συμπεριφορές δεν είναι λύση· είναι η αρχή του προβλήματος. Αν δεν σταθούμε όλοι με υπευθυνότητα απέναντι στη νεολαία, το μέλλον δεν θα φταίει που μας προσπερνά, εμείς θα φταίμε που το αφήσαμε να χαθεί.

Με τιμή

Κωνσταντίνος Ε. Χουρίδης

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ & ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

🥊 Ανάρτηση Huron Boxing

 Στο #huronboxing τιμάμε τη δύναμη της ομάδας, τη θέληση, την επιμονή και το πάθος για πρόοδο.

Ιδιαίτερη αναφορά σήμερα σε έναν μαχητή που, ανεξαρτήτως ηλικίας και με διαφορά γενεών, συνεχίζει να μας εκπλήσσει με την παρουσία του τι σημαίνει ψυχή, πειθαρχία και αγάπη για το άθλημα.

Η έμπνευσή του μας ωθεί όλους, όπως και τους νεαρούς μαχητές μας, να συνεχίζουμε, σε κάθε στάδιο της ζωής, με το ίδιο πάθος και την ίδια φλόγα.

Τα νέα παιδιά καλούνται να ακολουθήσουν το μονοπάτι του μαχητή· γιατί μέσα από αυτό θα ανακαλύψουν τις αληθινές απαντήσεις απέναντι στις προκλήσεις της ζωής — προκλήσεις που πολλές φορές είναι σκληρές και δύσκολα διαχειρίσιμες.

Και για όλους όσοι ασχολήθηκαν ή γνώρισαν περιστασιακά τη μονομαχία και απογοητεύθηκαν — είτε από τον εαυτό τους, είτε από τις προσδοκίες τους, είτε από το περιβάλλον τους — να θυμούνται:

"Πραγματικός μαχητής είναι αυτός που αντέχει στον χρόνο, όχι στις παραπλανήσεις του διαδικτυακού πληθωρισμού."

Μαχητής δεν γίνεται κανείς ούτε στα δύο ούτε στα τέσσερα χρόνια…Μαχητής οφείλει να ονομάζεται κανείς όταν ο ταχογράφος της ζωτικής τους πορείας του αρχίσει να μετρά δεκαετίες.

Το πνεύμα του μαχητή δεν έχει ηλικία, έχει καρδιά.

Με τιμή

Author

Κωνσταντίνος Χουρίδης

#huronBoxingClub #Κατερίνη #FightingSpirit #TeamHuron #BoxingLife #NeverGiveUp #Inspiration #Teamwork #Courage #Discipline #BoxingMotivation #ΕλληνικήΜακεδονία

Εξώφυλλο

 

#Τοβιβλίομου
λίγα λόγια για το εξώφυλλο....
Διάλεξα αυτό το εξώφυλλο γιατί εκφράζει το αρχαιοελληνικό σθένος και κάλλος, συνδέοντας την ιστορία με τη δύναμη, τη σοφία και την πνευματική αρμονία που χαρακτηρίζουν τη μυθολογία και την παράδοση αποτυπώνοντας την πνευματική διάσταση της αφήγησης. Η εικόνα με τις γήινες αποχρώσεις του πολεμιστή και η παρουσία του θείου συμβολίζουν τη δύναμη, τη σοφία και την καθοδήγηση που χαρακτηρίζουν την ελληνική παράδοση
Η επιλογή της αρχαϊκής πανοπλίας και το δόρυ αποπνέει έντονα το πνεύμα της ανδρείας, της τιμής και της εσωτερικής μάχης.
Ο αετός προσθέτει συμβολισμό (ελευθερία, διορατικότητα, ανύψωση ψυχής, πολεμική εγρήγορση).

Ο δρόμος του μαχητή δεν είναι μια πορεία προς τη σύγκρουση, αλλά μια πορεία προς τον εαυτό. Κάθε χτύπος της καρδιάς, κάθε ανάσα, κάθε δοκιμασία γίνεται άσκηση ψυχής. Ο αγώνας δεν στρέφεται ενάντια σε αντίπαλο, αλλά ενάντια στην άγνοια, στην αδράνεια, στην έπαρση.
Η πειθαρχία δεν είναι περιορισμός, αλλά ελευθερία.
Η ταπεινότητα δεν είναι υποχώρηση, αλλά δύναμη που δεν χρειάζεται επίδειξη.
Η επιμονή δεν είναι πείσμα, αλλά αφοσίωση σε έναν εσωτερικό νόμο που σε υπερβαίνει.

Ο Δάσκαλος δεν φανερώνει μόνο τεχνική∙ φανερώνει πιθανότητες του ανθρώπου.
Υπενθυμίζει πως το σώμα είναι όργανο του νου και ο νους όργανο του πνεύματος.
Ο μαθητής που επιμένει, δεν μαθαίνει απλώς να μάχεται — μαθαίνει να σιωπά, να ακούει, να αντέχει, να αναγεννιέται.
Κάθε βήμα στην Ατραπό είναι μία υπενθύμιση:
πως η δύναμη δεν κατοικεί στο χέρι ή στην κίνηση, αλλά στο νόημα που τις κινεί.

#ΑρχαιοελληνικόΣθένος #ΗΑτραπόςΤουΜαχητή #ΘεϊκήΚαθοδήγηση #Χουρίδης #Οξύνοια

Κωνσταντίνος Ε. Χουρίδης

Ο Συγγραφέας