Κατέβαινα την μοναδική διέξοδο.
Το δρομάκι έμοιαζε άδειο, ορφανό, μονάχα τα τσιτσιρίσματα των πουλιών που ακούγονταν μέσα από το πυκνόφυλλα των δέντρων συνόδευαν το τοπίο.
Το μονοπάτι οδηγούσε ευθύς τραχύς στην απόλυτη μαγεία του μπλε, την απέραντη θάλασσα.
Πιο δίπλα οι γραμμές του τρένου. Ο μεταλλικός ήχος των τροχών που αφήνει η σιδηροδρομική αμαξοστοιχία στο πέρασμά της αφυπνίζει κάθε περαστικό που κατεβαίνει στην αμμουδιά.
Ο μυθικός Όλυμπος αγέρωχος υψώνει το ανάστημά του στον βαθύ καταγάλανο ουρανό με τις γκρίζες κορυφές του να δίνουν μια διαφορετική απόχρωση στον ορίζοντα της Δύσης.
Η ματιά μου έπεσε στα καταγάλανα νερά όπου καθρεπτίζονταν οι φωτεινές ακτίνες του Ηλίου και ήσυχα σχεδόν αθόρυβα αλλά αρμονικά κυμάτιζαν την διάθλαση του φωτός πέρα δώθε δίνοντας την εντύπωση ότι όλα βρίσκονται σε μία διαρκή κίνηση.
-Κοντοστάθηκα για να απολαύσω όλο αυτό.
Ατενίζοντας τον Ορίζοντα στην γραμμή που ενώνει ουρανό και θάλασσα εκεί που χάνεται η ματιά και πλημμυρίζουν οι αισθήσεις από παράξενα συναισθήματα ζωντάνιας, ανακούφισης, ικανοποίησης, δέους, νοσταλγίας, θαλπωρής και μοναξιάς συνάμα.. ξάφνου να ένας ιπτάμενος γλάρος κάνει την εμφάνισή του με ανοιχτά φτερά σε μια κάθετη πτήση να αγγίζει σχεδόν την επιφάνεια του νερού αντικρύζοντας προφανώς την λεία του η οποία προσπαθεί να ξεφύγει στα διαυγή ύδατα και ο γλάρος με μια δεξιοτεχνική πλάγια ημικύκλια άνοδο και κατακόρυφη πτώση προσγειώνεται στον αιγιαλό δίπλα στους άλλους γλάρους που ξαποσταίνουν πριν απογειωθούν για το επόμενο κυνήγι.
- Φανταστικό σκέφτηκα. Δεν το έβλεπα συχνά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.